Enough is enough

Donderdagavond, Stadsschouwburg Amsterdam. Ik trakteer mijn lieve vriendin op een avondje uit. We gaan naar Snorro, een familievoorstelling van het Ro-theater. Het wordt een hilarische avond met veel bordkartonnen cactussen, ritsende decors, dubbelrollen, bekende liedjes in een nieuw jasje en meer goede ongein. We rollen bijna van de stoel van het lachen. Een topavond! Maar een ding zit me toch niet lekker.

Waarom zei ik niets tegen Huub. Huub? Ja, Huub. Niet zomaar een Huub, maar mijn idool; zanger van De Dijk en Concordia. Bij de garderobe kom ik hem voor de eerste keer tegen. Ik kijk hem aan en groet vriendelijk. Ik voel mijn hart bonken. Niet dat ik het een lekker ding vind, maar zijn stem en de nummers van De Dijk vind ik echt waanzinnig! Na afloop van de voorstelling ben ik met een vriend in gesprek. Ik vertel over mijn ultrakorte ontmoeting met Huub en dat ik niets wist te zeggen. ‘Je krijgt een tweede kans’, sist hij ineens. Huub komt weer voorbij, eenzaam en alleen. Maar ach, wat moet Huub met mij. En eerlijk gezegd, wat moet ik met Huub? Ik laat de kans voorbijgaan.

Veel later gaan we naar huis. Vriendin en ik banen ons een weg naar de uitgang en ineens is daar een aardige man die opzij gaat, een kleine buiging maakt en zegt; ‘dames gaat u voor’. ‘Dank u’, stamel ik, want drie keer raden wie het was. Huub! Lachend lopen vriendin en ik naar buiten.

Als ik de volgende dag aan dochterlief vertel dat ik Huub, je weet wel van Mijn op straat geredde roos (haar lievelingsnummer), gezien heb, kijkt ze me ongelovig aan. 'Nee mam, dat meen je niet! Geen handtekening, geen foto, niets gezegd. Wat dom!´

Ja lieverd, dat is het misschien ook wel. Maar wat zeg je tegen iemand waar je zoveel bewondering voor hebt. Wie het weet die mag het zeggen. Wie het niet weet zingt een lied, zong De Dijk. Ik wist het niet. Vind het ook eigenlijk helemaal niet belangrijk. Laat mij maar lekker naar zijn muziek luisteren. Enough is enough!

Bij mij moet je zijn

Soms is werken een feestje. Een echt feestje. Omdat je iemand ziet glunderen. Omdat je een wens in vervulling laat gaan. Of gewoon omdat iedereen lekker meewerkt en het resultaat top is. Het overkomt me wel vaker, maar zelden houd ik het gevoel een week lang vast. Nu wel.

Voor Bart Kidz, een magazine over slechtziende en blinde kinderen, voor bovenbouwers van de basisschool mocht ik een fotoreportage maken in een geluidsstudio. Het plan was om twee meiden een kijkje te laten nemen. Wat is er te beleven en hoe gaat het er eigenlijk aan toe? Marlou (9 en slechtziend) zou met haar nichtje komen.

De voorbereidingen liepen uitstekend. Audiovarius (Catherijnesteeg in Utrecht), de studio van Aart de Jong wilde meewerken. De meiden hadden een lied uitgekozen, Aart maakte een karaokeversie, ik draaide de tekst uit op Arial 36 en de dames konden aan de slag. Bij mij moet je zijn (Tarzanmusical), werd er luidkeels gezongen. Met hier en daar een valse noot, maar dat werd natuurlijk weggepoetst.

‘Cool, vet gaaf, dit is echt tof’, de meiden hingen aan Aart zijn lippen terwijl hij ze coachte naar ongekende zangkwaliteiten. Ondertussen ging fotografe Karin rustig haar gang. Niet gehinderd door de kleine ruimte, het slechte licht of de belangstelling van opa en moeder.

Het eindresultaat? Een geweldige opname voor de meiden, prachtige foto’s en straks een hele mooie fotoreportage in het magazine. Bij ons moet je zijn, dacht ik even. Wat een feest om met zulke leuke meiden en zulke goede vaklui te mogen samenwerken!

Bepvechten

Je hebt van die dagen dat het allemaal niet wil lukken. Gewoon omdat je met je verkeerde been uit bed stapt. En dat na een slechte nacht. Dochter van zes had buikpijn en kroop gezellig bij je. Je staat te laat op, de vloer is ijskoud en de wc is al in gebruik genomen door de puberzoon. Ondertussen weigert dochterlief van negen haar bed uit te komen. Oké, rustig blijven, denk ik bij mezelf. Maar ja, ik ben geen ochtendmens, dus dat gaat geheid fout.

Inderdaad, even later weten beide meiden niet wat ze aan moeten trekken en het is al laat. Ik hijs mezelf in een jurk en heb inmiddels een oog in de mascara zitten als een van de meiden roept; “Ik wil die rode jurk aan, waar is’ie?” “In de was”, gil ik terug. Tja, dat had ik beter niet kunnen zeggen. Dochter zet het op een brullen want het is haar mooiste jurk en die moet per se vandaag aan. Inmiddels is de puberende zoon beneden zijn boterhammen aan het smeren. Of ik hem nog even wil overhoren. “Tuurlijk schat”, zeg ik. Ik probeer rustig te blijven, maar moet nog steeds met de mascararoller mijn tweede oog bewerken en kan mijn maillot niet vinden.

Manlief is al druk bezig met het ontbijt voor de meiden, maar vergeet mij. Ik vraag of ik ook een boterham mag, maar hij zit net en wil niet van zijn stoel af. Terecht, maar ja, dat realiseer ik me ’s morgens niet. Ik reageer kortaf en hij dus ook. Ondertussen willen de meiden niet eten, gooit zoonlief zijn thee omver en heb ik nog steeds geen boterham. Nog vijf minuten; haren kammen, eten, bekers klaarzetten, tandenpoetsen, jassen aan, de tijd dringt.

Blijkbaar doen we nu allemaal erg onaardig tegen elkaar want de jongste roept ineens; “Hou nou eens op met bepvechten. Ik word gek van jouw ochtendhumeur”. Even kijken we allemaal verbaasd naar het hoofd van de tafel (haar vaste plek). En dan moeten we vreselijk lachen. Want het is ook een onzinnig beppen wat we doen en dat ochtendhumeur van mij is vreselijk. “Dank je schat”, roep ik en geef haar een dikke kus. Ze maakt mijn ochtend weer helemaal goed!

Strijk je stress weg!

Pfff, de vakantie is voorbij. Twee weken lang hebben we gedaan wat we wilden en was er geen klok. Nou ja, eentje die ons vertelde dat we op moesten staan om naar de skiles te gaan. En eentje die ons vertelde dat de les voorbij was. Maar verder? Nee, verder hadden we de tijd aan onszelf. Even geen sport voor de kinderen, geen muziekles, geen schooltijden, partijtjes, vergaderingen en andere verplichtingen. Heerlijk!

Gisteren begon iedereen weer. Hup, bed uit, aankleden, racen om op tijd op school te zijn. Waar is mijn gymtas? Hé, er zit geen handdoek in? Mam, waarom is het drinken voor overblijven op? Hebben we nog iets lekkers op de boterham? En waar zijn mijn handschoenen eigenlijk? Help, ik zat nog in de flow en wordt met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Een zucht van verlichting als iedereen naar school is. Even een kopje thee en hup de auto in. Naar de studio, want er is, gelukkig, meer dan genoeg werk te doen. Allemaal helemaal leuk.

En toch. Ik moet er weer erg aan wennen. Zit te lang achter de computer. Tuur te gespannen naar het scherm. Mijn hoofd schiet langzamerhand steeds meer naar voren en mijn schouders trek ik steeds meer naar boven. Een dikke frons tussen mijn wenkbrauwen bij het nemen van een moeilijke beslissing. Zonder dat ik het weet laat ik spanning en stress toe in mijn lijf.
Gisteren had ik een interview met een stresscounceler. Ze vond mijn schouders te hoog zitten en mijn blik te gefronst. Of ik een eenvoudige oefening wilde om de spanning direct te laten verdwijnen? Natuurlijk.

Ik moet mijn armen kruislings naar voren brengen. En vervolgens richting hoofd. Daarna breng ik mijn handpalmen naar mijn gezicht, beweeg m’n handen naar buiten en adem heel hard uit. Het is alsof ik over mijn gezicht strijk. Alsof ik de spanning weghaal. Ik voel mijn frons verdwijnen en mijn schouders zakken tien centimeter naar beneden. Wow, dit is een toptip die echt werkt! Wat kan het leven toch simpel zijn!