maandag 26 september 2011

Typemiep Trea


Niets zo lekker als even uit de werkelijkheid te ontsnappen! Ik ben al twee dagen met broer en ouders in Berlijn als we zondagochtend in de druiligere regen naar de Dom fietsen. Terwijl we op de grote brede straat alle auto’s proberen te ontwijken zonder met onze wielen in de tramsporen te belanden, zie ik ineens een marktje. Volgens mijn broer verkopen ze er vooral oude zooi. Dat maakt het voor mij des te leuker. Gek op oude zooi en altijd op zoek naar die ene schat, zonder te weten hoe die er uit moet zien.

Ik opper om tien minuutjes rond te lopen. Mijn voorstel wordt gehonoreerd en we zetten de fietsen tegen een boom. Mijn vader loopt ietwat verveeld rond, maar ontdekt al gauw dat deze rotzooi ‘puik’ is. Oude lampen, smerig gereedschap uit het jaar nul en elektrische apparaten van lang geleden trekken zijn aandacht. Broer ontdekt een grappige fruitschaal, gemaakt van een oude lp, terwijl mijn moeder en ik onze neuzen in dozen en rekken vol kleding stoppen.

Ineens staan we voor een kraampje van Uta Lischke, een ietwat rommelig uitziende vrouw die haar kunstwerken tentoonspreidt. Ringen van oude typemachinetoetsen. Geweldig! Wil je de tabtoets uit 1926 of 1974? Kies je voor een zwarte letter uit 1980 of ga je voor het blauwgroene model van rond 1960-1965? Gefascineerd bekijk ik de ringen. Zal ik het doen? Ik heb al zoveel ringen….. Broerlief weet me te overtuigen: ‘Ringen, tekst, typen, letters met lef; als je hier voorbij loopt, krijg je voor altijd spijt.’ Hij heeft gelijk. Ik zoek een ring uit en loop er trots mee rond. Het is de ‘t’ van typemachine Erika geworden, uit 1965, mijn geboortejaar. Of van typemiep Trea, zoals mijn vriendin vanochtend suggereerde.

Voor iedereen die ook zo’n sieraad wil, ga naar de zondagse markt op Boxhagener Platz in Berlijn of naar de website www.tastaturschmuck.de. Ik ga zeker een keer terug; altijd handig om een ‘escape’ aan je vingers te hebben.

dinsdag 6 september 2011

Ter inspiratie

De hevige regenbuien van vanmiddag gaan inmiddels gepaard met stevige windvlagen. De wind giert om het huis en de herfst doet zijn intrede. Ik dacht dit poëtisch in te luiden en stuurde een tweet met dichtregels van Johanna Kruit:

De lucht raakt maar niet leeg
er groeien plassen in de straat
waar eerst nog zonlicht was
komen nu wolken naar omlaag

Mooi toepasselijk beeld, maar mijn medetwitteraars denken heel anders over de herfst. @sylviawitteman klaagt ‘Fuck, ik ga de haard aansteken’. @movemags twittert snipverkouden ‘er zijn van die dingen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, zoals guur herfstweer en griep.’ @femkehalsema vindt het ook snertweer. Gelukkig zal ze zich niet vervelen ‘Ik ga vanavond eens een heel maar dan ook heel luchtige romantische comedie 'on demand' bestellen.’

Voor iedereen die nu mistroostig, bozig of verveeld op de bank zit volgen een aantal tips. Vier binnentips en 1 buitentip (voor wie zich niet laat afschrikken door de eerste herfststormen):

Binnentips:
• Ga naar Youtube en bekijk een aantal blooperfilmpjes. Humor (en andermans leed) werkt inspirerend.

• Pak een boek, doe je ogen dicht, prik een woord en schrijf vervolgens alle dingen op die bij je opkomen. Denk breed en hou je niet in!

• Kijk naar ‘Buurman en Buurman’, een geweldige kinderserie met verrassende nieuwe inzichten en ideeën.

• Ga douchen en de inspiratie zal stromen.En die ideeën kun je met de aquanote opschrijven, terwijl je doucht. Handig!

Buitentips:
• Ga straatjutten. De ideeën liggen op straat. Dat weet Richard Stomp als geen ander. Een keer per week gaat hij straatjutten en fotografeert hij de meest wonderbaarlijke situaties en grappige producten. www.straatjutten.nl.

donderdag 1 september 2011

Nachtmerrie

Al nachten word ik zwetend wakker. Mijn hart klopt sneller en ik kijk verschrikt om me heen. Hoor ik daar nog een paard briesen? Zie ik daar nog zo’n hengst op hoge snelheid en in galop recht op me af komen? Gelukkig, deze keer is het een droom. Ik sta niet in een weiland met allemaal paarden die aan me willen snuffelen. Nog niet, maar morgen wel.

Dan ga ik paarden knuffelen. Een nieuw soort coaching. Ik ben, samen met een aantal vrienden uitgenodigd door een vriendin die samenwerkt met een paardenvertaler. Ik verzin het niet, het is een serieus beroep.

Die paardenvertaler observeert en geeft feedback. Morgen moeten we de dieren aaien en knuffelen. Getsie; van die harige harde haren waarvan je handen enorm gaan stinken. Misschien moet ik wel een staart invlechten. Dat lukt al niet eens bij mijn dochters, laat staan bij een paard. En het idee dat ‘ie dan ineens moet poepen en dat mijn hele handen onder zitten……….

Maar ja, de manier waarop het paard op jou reageert, schijnt iets over je houding te zeggen. De kans dat het dier direct bij me wegloopt is groot. Ben ik er wel in een keer vanaf. Of zal de paardenvertaler dan zeggen, dat ik het dier een echte kans moet geven. Dat ik moet doorzetten, dat ik echt contact moet gaan maken, dat ik het paard moet motiveren?

Geen idee, morgen weet ik het. Nog een nachtje zwetend wakker worden en daarna is het allemaal voorbij. Gelukkig gaan we na het paarden knuffelen lekker eten. Zou er paardenbiefstuk op het menu staan?