Stekeblind

Vandaag kreeg ik twee opdrachten. Ik moest een brief posten en aanbellen bij de buren. Appeltje, eitje. Simpeler kan niet. Ik had echter wel een handicap. De ruimte waarin ik dit deed was donker. Pikdonker. Het enige hulpmiddel dat ik meekreeg was een taststok, een rood-witte stok die je vroeger blindegeleidestok noemde.

Ik was in de Donkere Belevingsruimte van Bartiméus, een instituut voor blinden en slechtzienden. Zij hebben die ruimte gemaakt om zienden te laten ervaren hoe het is om niets te kunnen zien. Fotograaf Paul en ik waren er voor een reportage. En natuurlijk wilden wij dit zelf ook ervaren.

Nou, dat viel dus niet mee. Terwijl ik de ruimte ingeduwd werd, knalde ik al tegen iets hards aan. Een fiets. Even later kom ik bij een marktkraam. Voel ik nu kiwi’s of oude aardappels? Of zijn het toch uien? Ik heb werkelijk geen idee. In de verte hoor ik water en terwijl ik er naar toe loop, bedenk ik me ineens dat ik niet weet of ik nog een of twee stappen kan lopen voordat ik erin val. Ik word behoorlijk onzeker, bots nog tegen een reclamezuil aan die waarschijnlijk midden op het looppad staat. Even later voel ik iets nats in mijn gezicht. Het is een theedoek die aan de waslijn hangt. Af en toe botsen Paul en ik op elkaar. Hilarisch, maar als we weer buiten zijn, besef ik dat dit kwartiertje vol onzekerheid het leven van velen beheerst.

Onze speurtocht in het donker heeft een diepe indruk op me gemaakt. Alles wat zo eenvoudig lijkt, is ineens buitengewoon ingewikkeld. Ook die opdrachten. Ik heb uiteindelijk de brievenbus gevonden. Paul ook, dacht hij, maar het was een andere bus. En dan die bel. Nooit geweten dat het zo lastig was om bij iemand aan te bellen. Eerst heb ik twee minuten een raam en raamkozijn betast. Pas met een beetje hulp vond ik de voordeur. Maar dan. Zit die bel links of rechts, hoog of laag? Heel frustrerend.

Bij deze doe ik dan ook een voorstel om alle deurbellen op dezelfde hoogte te plaatsen. Voor alle EG-landen graag. Als we als Europeanen kunnen besluiten om de kroketten overal dezelfde afmeting te laten hebben, is die vaste deurbel een appeltje, eitje.

Heb jij al gesmurft?

Sinds hij smurft gaat het stukken beter. Geen vette onvoldoendes meer, maar dikke zessen en soms zelfs een vette zeven. Zoonlief kwam er zelf mee. ‘Ik word gek van de d’s en de t’s, maar met smurfen snap ik het wel’, zei hij een paar weken geleden. En sindsdien smurfen we waar mogelijk. Ik ben een soort grote smurf die hem zinnen voorlegt. Hij is de leerlingsmurf die alle zinnen omsmurft.Zo oefenen we alle dagen:
Is hij bekend met dit fenomeen? Is hij gesmurft met dit fenomeen
Betekent dit het einde? Smurft dit het einde?
Geen idee wat dit betekent. Geen idee wat dit smurft
Word je al gek? Smurf je al gek?

Dat gaat heel lang goed. Totdat hij op een dag thuiskomt en ik vraag: ‘Is leerlingsmurf verliefd?’. Hij vertaalt direct: ‘Is leerlingsmurf gesmurft’? En dan blijkt ook smurfen niet altijd te werken. Maar die verliefdheid? Hij kijkt me met olijke ogen aan en ik weet genoeg. Hij heeft een smurfin gevonden. Ben benieuwd hoeveel tijd hij nog overhoudt om met mij te smurfen. Nog twee weken, dan heeft hij zomervakantie en zijn we voor even van al dit gedoe af. Ik zal de smurfen nog missen.