Moeilijk woord

Nieuw genre of nieuw instrument? Akoestisch is en blijft een lastig woord.

Kaartje sturen

Als meisje vond ik het altijd heel spannend om na een zomervakantie thuis te komen. Natuurlijk, ik wilde de poes graag terugzien. En mijn vriendinnetjes. Maar het meest nieuwsgierig was ik naar de post. Zou er een kaartje voor mij bijzitten? Als hartsvriendinnen hadden we elkaar beloofd allemaal een kaartje te sturen. Hoe leuk was het om ‘Groeten uit Giethoorn’, ‘Grüsse aus Tirol’ of ‘Greetings from London’ te krijgen. En soms, heel soms, zat er een kaartje van een vakantievriendje bij. Dat waren natuurlijk de ultieme kaartjes. Ik heb ze jarenlang bewaard en gekoesterd. Kaarten met lieve opschriftjes, ik kon ze honderduizenden keren lezen. En dan lekker een beetje wegdromen. Afgelopen weeks stuitte ik op een nieuw fenomeen. Over de hele wereld schijnen er namelijk mensen te zijn die het leuk vinden om aan onbekenden ansichtkaarten te sturen. Postcrossing heet dat. Het is heel simpel. Je stuurt een kaart naar een onbekende en krijgt zelf ook een ansichtkaart. Hoe meer ansichtkaarten je verstuurt, hoe meer kaartjes je ontvangt. Wereldwijd doen er al meer dan 150.000 mensen mee. En de meest fanatieke postcrossingpeople hebben in vier jaar al meer dan 2.000 kaarten verstuurd. Hoe leuk is dat? Kaarten van wildvreemde mensen met onbekende teksten. Kaarten vanuit plaatsen waar je het bestaan niet van kent. Volgens de postcrossers is het kicken. Een vriendin van mij is inmiddels verslaafd. Ze krijgt de leukste berichten van over de hele wereld. Ik heb zojuist een account aangemaakt en zal morgen mijn eerste kaartje versturen. Naar Dan Grosman in Atlanta. Een kaartje met als onderwerp luchtvaart, want daar houdt hij van. Benieuwd wanneer ik mijn eerste kaartje krijg.

Nog 47 jaar zegeltjes sparen

Al jaren verzamel ik de punten van de Pickwick theedoosjes. Ik knip de spaarzegeltjes netjes uit en bewaar ze in een blikje. Het is bijna een ritueel. Plastic van nieuwe doosje halen, doosje opendoen, zakjes in theedoos stoppen, schaar pakken, zegeltje uitknippen, deksel van bewaarblikje halen, zegel in blikje stoppen, deksel op blik en terugzetten. En dat allemaal omdat ik jaren geleden een mooie theepot in de catalogus van de Douwe Egberts had gezien.

Een paar weken geleden kwam de nieuwe catalogus van de Douwe Egberts. De theepot die ik destijds zag, was er niet meer. Maar wel een andere. Ook leuk. Voor 17.190 punten kon je die gratis afhalen in een van de DE-winkels. Tijd voor een tussenstand. Vanochtend telde ik de oogst. Ik gooide het blik leeg en de tafel lag bezaaid met donker- en lichtgroene, oranje en gele kartonnetjes van vier punten. Ik maakte netjes stapeltjes van honderd. Tot mijn stomme verbazing had ik na vier jaar sparen slechts 4.500 punten.

Nog lang niet genoeg dus. Hoe lang moet je in hemelsnaam sparen?, vroeg ik mij vertwijfeld af. In ons huishouden gaan er gemiddeld vijf theezakjes per dag doorheen. In een doosje zitten twintig zakjes. Om de vier dagen heb ik dus vier punten verzameld. Dat is dus een punt per dag. Voor die theepot moet ik dus 17.190 dagen sparen. Dat is meer dan 47 jaar!

Maak ik nu een rekenfout? Ach, het kan me niets meer schelen. Ik ben er klaar mee. Zo leuk is die pot ook niet. Trouwens, de oude theepot lekt aan alle kanten en is nodig aan vervanging toe. En die zegeltjes? Die ga ik binnenkort ritueel verbranden. Met een kopje thee erbij, dat dan weer wel.