Over puberzonen en grenzen stellen

Ik heb een puberende zoon. Leuke vent, 14 jaar, 3HAVO, slotjesbeugel, af en toe een puist, te veel gel in zijn haar en laaghangende broeken waarbij kruis op de knie hangt en onderbroeken goed zichtbaar zijn. Een heel normale puber dus.

Met de bijbehorende discussies. Over computergebruik, tijdstip van thuiskomen en wel of geen oorbel. Uiteraard is hij zijn grenzen aan het zoeken. En aan het oprekken. Aan mij de taak die grenzen te bewaken. En dat is een zware klus.

Afgelopen weekend werd dat weer eens duidelijk. Terwijl ik met manlief een afspraak heb met vrienden buiten onze woonplaats, grijpt puberzoon zijn kansen. We hebben afgesproken dat hij naar een vriend mag, maar om half elf thuis moet zijn.
Om kwart over tien krijg ik een Whatsappje:

‘R. is er ook hy mag logeren. Ik ook? Anders iets later thuiskomen, filmpje afkijken?’

‘Vooruit, elf uur thuis, uiterlijk. Deur op slot en achter afsluiten’

‘R. mag uiterlijk 12 uur thuis komen. Ik ook?’

Ik raak geïrriteerd en app terug ‘afspraak is afspraak’. Hij reageert direct met een ‘ok’. Opgelucht haal ik adem. Opgelost. Maar enkele minuten later ontspint zich een nieuwe appdiscussie.

‘Z’n ouders zyn nu thuis mag ik dan wat langer’

‘Nee!!!!!’

Oke, maar kan ik dan nog even naar R.?’

‘Nee!!! Naar huis en basta.’

De volgende dag vertel ik hem over mijn irritaties. En over het stellen van grenzen. Ik leg hem uit dat er papieren grenzen zijn en grenzen van beton. In papier kun je makkelijk een gat maken, zodat je weer verder kunt. Met beton lukt dat niet. Daar kun je niet doorheen. Je kunt er hoogstens tegenaan lopen en dan bezeer je je. Was ik duidelijk? Hij knikte, zei dat íe dacht dat ‘ie het begreep.

Gisterenmiddag appte hij weer. ‘Mocht ik nu blijven eten of zat er het woordje niet tussen’.

Puberzoon probeert weer de grenzen op te rekken, maar die blijkt vandaag van beton te zijn.