Af en toe moet je jezelf bijspijkeren. Of gewoon iets nieuws leren. Zodat je niet achterover gaat hangen en je leunt op het bekende. Niet steeds hetzelfde trucje uithalen, maar nieuwe dingen in jezelf ontdekken. Dat vind ik een uitdaging.
Daarom volg ik sinds deze week een cursus ‘column schrijven’. Niemand minder dan Emma Brunt zal mij en mijn medecursisten alles vertellen over het fenomeen column. Ze vertelt vol vuur over een onderwerp dat haar zeer aan het hart ligt. Vol passie gaat ze in op de kunst van het schrijven van een echte column. Niet zo’n huis-tuin-en- keukenschrijfseltje, maar een goed stuk met een pakkend begin, een midden waarin het verhaal wordt uitvergroot of verdiept en waar het einde weer even naar het begin verwijst.
Emma maakt duidelijk dat een column zoveel meer is dan even snel een paar honderd woorden neertikken. Een goede column zet je aan het denken, brengt je in beweging en heeft een originele gedachte. Maar het is oppassen, waarschuwt Emma. Oppassen voor afgesleten taal en afgezaagde onderwerpen. Ze maant ons tot secure observaties, eigenzinnige invalshoeken, zelfspot en suggestie. Volgens haar liggen de onderwerpen voor het oprapen. Maar pas op ‘de straat is een onzekere leverancier’ terwijl je, als je er open voor staat ‘cadeautjes van de taal krijgt’.
En na een avond vol goede en slechte voorbeelden, zullen we zelf aan de slag moeten. Of het gaat lukken? Ik zwoeg, denk, observeer en pieker me suf over een goed onderwerp. Ik ben er nog niet uit. En stiekem zit daar natuurlijk ook een beetje angst. Want Emma en mijn medecursisten gaan mij beoordelen. Nou ja, mijn column dan. En dat vind ik eerlijk gezegd dood- en doodeng.
Ergens las ik dat columns net schilderijtjes zijn die her en der in een krant of magazine worden opgehangen. Ben benieuwd of ik de volgende bijeenkomst een meesterstuk of een broddelwerkje in zal leveren. Het zal er wel tussenin zitten. En misschien dat ik aan het einde van de cursus toch een spijkertje in de muur kan slaan.
Posts
