Op de bouwplaats

Wat is het toch leuk om tekstschrijver te zijn! Je komt op plekken waarvan je niet eens weet dat het bestaat.

Zaterdag was ik op het Bouw- & Infrapark in Harderwijk. Een gigantisch terrein met veel hijskranen. Ik nam een kijkje bij de examinatorendag van de TCVT, een aanspreekpunt voor certificatie van veilig verticaal transport. Verticaal transport? Ik had er, tot voor kort, nog nooit van gehoord. TCVT moet ervoor zorgen dat hijskranen veilig zijn en dat de machinisten veilig hun werk doen. Om daar zeker van te zijn, moeten de machinisten regelmatig examen doen. Een keer per jaar komen de examinatoren bij elkaar om zich op de hoogte te stellen van de laatste regels en eisen. Zodat zij dit weer over kunnen dragen aan de machinisten.

Zaterdagochtend waren zo’n honderd examinatoren, veel mannen en een enkele vrouw, in Harderwijk bijeen. Eerst kregen ze een film te zien en daarna mochten ze ‘buiten spelen’. Er werd een examen nagebootst. Iedereen had de verplichte veiligheidshelm op zijn hoofd en ook ik ontkwam daar niet aan. Ik stond erbij en keek bewonderd naar het schouwspel. Het lijkt zo makkelijk; je gaat de hijskraan in, drukt op een paar knopjes en zorgt ervoor dat het transport van a naar b gaat. Maar er komt zoveel meer bij kijken! Alleen; volgens mij was ik de enige die met bewondering keek. De examinatoren dachten er heel anders over. De meesten vonden het een saai theaterstukje waarbij de machinisten express fouten maakten. Te flauw voor woorden, vonden ze. Mopperend, elkaar vliegen afvangend, rokend en verveelt, stonden ze al die tijd een beetje te niksen. En zich te ergeren.

Maar heren – en enkele dame- weet dat ik het allemaal heel spannend vond. Ik heb enorm veel waardering gekregen voor het zware en niet ongevaarlijke werk waar jullie dagelijks mee bezig zijn!

Hoezo een vrije dag?

Vrijdagochtend half negen. Na drie heel drukke weken besluit ik vandaag een vrije dag te nemen. Lekker een beetje aanrommelen. Nog even snel een afspraak met de fotograaf in verband met fotoreportage voor in de Bartkidz die we zondag gaan maken. Even bijpraten met collega tekstschrijver over een project waar we mee bezig zijn en nog snel een afspraak maken met garage omdat de auto weer een APK moet krijgen. Ineens bedenk ik me dat ik om 10.00 uur met een vriendin had afgesproken. Een snelle blik op de klok en ik zie dat ik nog tien minuten heb. Ik ren naar de gang, doe mijn jas aan en loop snel naar de schuur om mijn fiets te pakken.

09.50: Ik fiets naar de afspraak en ben nog net op tijd. We bespreken een heleboel terwijl we ondertussen ook nog meedoen aan een klantvriendelijkheidsonderzoek. Voor ik het weet is het kwart voor twaalf. Ik moet naar huis om de meiden op te vangen.

11.50 uur: Weer thuis, maar veel te koud gekleed. Even snel een vest aantrekken en dan de meiden van school halen. Ik heb nog twee minuten. Mooi, kan ik nog net even brood halen.

12.00 uur: De schoolbel gaat en de meiden komen het gebouw uitrennen. Oudste dochter neemt een vriendinnetje mee. We gaan naar huis, dekken tafel en eten.

12.40 uur: Jongste dochter moet naar dansles. Snel tas pakken en spullen bij elkaar zoeken. Ondertussen roept andere dochter dat ze een postzegel mee moet nemen en het adres van oma. Op school gaan ze een kaart sturen. Ik beloof haar het adres op te schrijven, maar ben nog steeds de dansspullen aan het zoeken. Eindelijk gevonden, we zijn inmiddels tien minuten verder.

12.50 uur: We zitten op de fiets. Ik ben vergeten een briefje met adres van oma achter te laten. Al fietsend bel ik naar huis om het adres door te geven.

12.55 uur: We zijn op tijd voor de dansles, snel omkleden, kind de zaal in en ik heb net een uurtje om een boodschap te doen, mijn belastingpapieren bij de accountant te brengen en bij een vriendin iets ophalen. Ondertussen nog een telefoontje over het vrijwilligerswerk beantwoord.

13.58 uur: Precies op tijd ben ik weer bij de dansschool om de jongste dochter op te halen. Als ze aangekleed is, vraagt ze of ik haar naar een vriendinnetje wil brengen. Natuurlijk! Eenmaal aangekomen bij het vriendinnetje gaan ze samen bij ons spelen. Gezellig!

14.45 uur: Weer thuis. Nog even snel een werktelefoontje, stiekem even mails lezen en toch nog even werken.

15.20 uur: Oudste dochter komt thuis met de vraag wanneer we naar de bieb moeten. O nee! Dat had vorige week al gemoeten. Dan nu direct maar boeken zoeken en terugbrengen.

16.15 uur: Thuis. De krant ligt nog steeds ongelezen op tafel . Oudste dochter roept of ik haar alsjeblieft nu wil helpen. Ze heeft over een uur dansles en binnenkort een dansshow. Ze moet nu de kleding uitzoeken.

16.58 uur: Zoonlief komt thuis. Of we nu direct skeelers kunnen gaan kopen. Ik zeg nee. Ik heb gewoon even geen puf meer. Ben de hele dag aan het rennen en ben er gewoon even klaar mee. Straks nog een keer op en neer naar de dansschool, koken, eten en dan met mijn benen op de bank. Wat kun je soms verlangen naar vrije tijd!

Lekker doen!

Morgen en zaterdag staan voor mij in het teken van NLdoet. Een landelijk vrijwilligersweekend waar duizenden mensen hun handen uit de mouwen zullen steken om klusjes voor anderen op te knappen. In Houten, mijn woonplaats, heeft het Platform Maatschappelijk Ondernemen hier een duidelijke voortrekkersrol. Het Platform verbindt bedrijven en maatschappelijke organisaties met elkaar. En aan mij de schone taak om dit, samen met freelancer, in Houten handen en voeten te geven.

Een leuke uitdaging en na maanden voorbereiden gaan we morgen al heel vroeg op pad. Vanaf half acht ontbijten we met zo’n dertig werknemers van verschillende bedrijven en zal de burgemeester een officieel openingswoordje doen. Ondertussen zijn dan al veel vrijwilligers druk op de locaties bezig.

Na de opening stappen we op de fiets en gaan we langs zoveel mogelijk projecten. Naar een zorgboerderij waar nieuwe hekken geplaatst worden, naar een verzorgingtehuis waar een high tea met tangodansers wordt georganiseerd, naar een kinderparadijs waar kinderen met een verstandelijke beperking lekker kunnen ravotten naar een verzorgingtehuis waar een boerderijdag georganiseerd wordt. Met echte dieren.

Tenminste, dat was de bedoeling, maar de Q-koorts gooit roet in het eten. De gemeente besloot gisteren per direct de kinderboerderij te sluiten. Er mogen geen dieren van het terrein af en dus kunnen de dieren niet naar het verzorgingstehuis. Sneu voor de dieren, voor het verzorgingstehuis én voor de kinderboerderij. Want die zouden morgen nieuwe bankjes krijgen.

Gelukkig blijven er genoeg leuke projecten over om langs te fietsen. Nu maar hopen dat het morgen weer zulk lekker weer is. Kunnen we tussendoor even een terrasje pakken. Het leven is een feestje!

Boekenbal 2010; zien en gezien worden

Soms heb je geluk en mag je bij een feest zijn waar iedereen het de volgende dag over lijkt te hebben. Het overkwam me gisteren. Ik mocht met broerlief mee naar het Boekenbal in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Het Bal der Titanen, naar een boek van Nescio, had als kledingcode 'black tie'. Nu heb ik veel kleren en heel veel jurken, maar niets wat aan de dresscode voldeed.

Al googelend vond ik een perfect tweedehands krijtstreepkostuum. En dus sliep ik gisterenavond goed gekleed en behoorlijk opgedoft - ik draag nooit oogschaduw en lippenstift- op de rode loper.

Eenmaal binnen nestelden we ons met de champagne in een hoekje en keken ongegeneerd naar al wat langs kwam. Naast schrijvers ook veel boekhandelaren, uitgevers en tv-beroemdheden. Met het balboekje in de hand liepen we rond in de Stadsschouwburg. We luisterden naar bandjes, keken naar kunstinstallaties en vereeuwigden onszelf op de boekenbalscooter.

Het was een fantastische avond van zien en gezien worden. Misschien een beetje mat, maar te leuk om er niet bij geweest te zijn.