Vandaag met dochterlief naar de Galgenwaard geweest. Voor wie niet van voetbal houdt; Galgenwaard is het stadion van FC-Utrecht. Vanmiddag speelde ze tegen Roda JC. Een belangrijke wedstrijd. Winnen betekent doorgaan voor Europees voetbal. Schijnt allemaal heel belangrijk te zijn.
De kaarten hebben we gewonnen. En omdat de mannen al kaartjes gekocht hadden, besluiten wij er samen op uit te trekken. Dochterlief heeft nog nooit een stadion van binnen gezien en is reuze nieuwsgierig. Nadat we gefouilleerd zijn, zoeken we ons plekje. We moeten vooral erg lachen om alle mensen die de wave doen, samen zingen en luidkeels van alles scanderen. We verstaan er weinig van en dat is misschien maar goed ook.
Als de spelers het veld opkomen is het gejuich oorverdovend. Dit verstomt als er uit de speakers gevraagd wordt om een minuut stilte te houden voor de slachtoffers van Tripoli, in het bijzonder voor een Utrechtfan. Een indrukwekkende stilte. Dochterlief en ik zijn verrast. Dat voetbalfans zo muisstil kunnen zijn!
En dan barst de wedstrijd los. In het begin zijn we nog wat bedeesd, maar na het eerste doelpunt van Utrecht, gaan alle remmen bij dochterlief en mij ook los. Aangestoken door het overwinnaarsvirus juichen en klappen we mee. Af en toe springen we van onze stoel, roepen oh en ah als het mis dreigt te gaan en doen fanatiek mee met de wave.
En na twee keer drie kwartier en een 4-1 overwinning voor FC-Utrecht zingen we ook vrolijk “Wij gaan Europa in! Wij gaan Europa in!”. We kijken elkaar lachend aan, hebben geen idee wanneer we Europa ingaan. En wat het eigenlijk inhoud. Maar het mag de pret niet drukken. Dit was een echte hoogtijdag!
De kaarten hebben we gewonnen. En omdat de mannen al kaartjes gekocht hadden, besluiten wij er samen op uit te trekken. Dochterlief heeft nog nooit een stadion van binnen gezien en is reuze nieuwsgierig. Nadat we gefouilleerd zijn, zoeken we ons plekje. We moeten vooral erg lachen om alle mensen die de wave doen, samen zingen en luidkeels van alles scanderen. We verstaan er weinig van en dat is misschien maar goed ook.
Als de spelers het veld opkomen is het gejuich oorverdovend. Dit verstomt als er uit de speakers gevraagd wordt om een minuut stilte te houden voor de slachtoffers van Tripoli, in het bijzonder voor een Utrechtfan. Een indrukwekkende stilte. Dochterlief en ik zijn verrast. Dat voetbalfans zo muisstil kunnen zijn!
En dan barst de wedstrijd los. In het begin zijn we nog wat bedeesd, maar na het eerste doelpunt van Utrecht, gaan alle remmen bij dochterlief en mij ook los. Aangestoken door het overwinnaarsvirus juichen en klappen we mee. Af en toe springen we van onze stoel, roepen oh en ah als het mis dreigt te gaan en doen fanatiek mee met de wave.
En na twee keer drie kwartier en een 4-1 overwinning voor FC-Utrecht zingen we ook vrolijk “Wij gaan Europa in! Wij gaan Europa in!”. We kijken elkaar lachend aan, hebben geen idee wanneer we Europa ingaan. En wat het eigenlijk inhoud. Maar het mag de pret niet drukken. Dit was een echte hoogtijdag!
Posts
