Spannende snoepjes

Donderdag is de eerste Houtense Ondernemers- dag. Samen met een aantal mensen van de gemeente, Kamer van Koophandel en ondernemers- verenigingen zit ik in de voorbereidings- groep. Na een half jaar hard werken moet het donderdag gaan knallen. De ingrediënten zijn er; inspirerende workshops, enthousiaste sprekers, een leuke act, prijzen voor de beste ondernemer en het ondernemerstalent uit Houten en natuurlijk alle gelegenheid om te netwerken. Een geweldige kans om je bedrijf te promoten. Er is één maar: ik heb geen budget om het evenement te sponsoren. En toch wil ik dat al die Houtense ondernemers straks nog een keer aan me denken. Dat ze in ieder geval van het bestaan van Lef met Letters weten. Ik moet dus iets verzinnen wat attentiewaarde heeft. Maar wat? Ik sprak mezelf streng toe: “Wees creatief Tree. Verzin iets. Kijk wat anderen doen en doe er je voordeel mee”.

Wat blijkt? De mogelijkheden zijn er in overvloed; petjes, paraplu’s en pennen, bureaulampjes en blocnotes, flyers en folders met pakkende teksten of een leuke aanbieding. Genoeg ideeën. Maar zijn ze ook leuk en bruikbaar voor mij? Nee, eigenlijk niet. Want wat is de overeenkomst tussen een paraplu en Lef met Letters? En wat voor een attentiewaarde heeft een flyertje? Oké, blocnootjes, pennen en bureaulampjes komen meer in de richting. Maar het is allemaal zo saai. Ik wil iets anders, iets wat past, iets wat klopt en waar de Houtense ondernemer ’s avonds nog even om moet glimlachen. Geen idee wat het moet worden. Totdat ik in de supermarkt de chocoladeletters zie liggen. Dat is het! Een doosje met chocoladeletters! En omdat ik lef met letters heb stop ik in het doosje ook hartjes met teksten als; ‘sms me’,’bel me’,’ kus’ en ’geluk’.

Afgelopen dagen vulde ik met dochterlief 250 bonbondoosjes. Letters, hartjes en visitekaartjes erin, afplakken en klaar is kees. Nu maar hopen dat donderdag al die Houtense ondernemers van snoepen houden en de hint begrijpen. Wie gaat er sms’en? Wie belt me? Wie geeft me een kus? Ik ben benieuwd. Ik zal alleen nooit weten welke ondernemer het hartje met ‘fax me’ opat, domweg omdat ik dat apparaat niet heb.

Netwerken

Je bent ondernemer. Je neemt jezelf serieus en dus ben je aangesloten bij een netwerkvereniging. Schijnt goed te zijn voor je contacten. Een paar maanden geleden trok ik de stoute schoenen aan en werd lid van de Houtense ondernemersvereniging. Eens in de maand een bijeenkomst, een babbeltje hier, een borreltje daar en netwerken maar. Je schijnt het niet aan me te zien, maar ik vind het lastig. Al die onbekende mensen die je aanspreken. Niets voor mij. Regelmatig denk ik: “Wat doe ik hier in godsnaam?” Maar ik geef niet op en eerlijk is eerlijk; het is elke keer leuker. Ik herken mensen, ik groet ze en maak op ontspannen wijze een praatje.

Het aardige is dat de bijeenkomsten soms bij leden georganiseerd worden. Mag je zomaar een kijkje in de keuken van een ander nemen. Afgelopen donderdag waren we te gast bij Jongerius, beroemd opkweker van allerlei groente- en fruitzaden. Aan de Utrechtseweg in Houten heeft hij maar liefst 14 hectare met glazen huizen. In al die kassen staan duizenden plantjes met vaak exotische namen. Eigenaar Nico sprak gepassioneerd over het familiebedrijf en gaf vol trots een rondleiding. Om enge ziektes uit de kassen te weren, moesten we allemaal door de reinigingsmachine om daarna, uitgedost als witte teletubbie de kassen in te mogen. Nico vertelde over de groei van zijn bedrijf; automatisering, milieumaatregelen en expansiedrift naar Europa. Hij heeft het allemaal meegemaakt. Na afloop vroeg een ondernemer wat ik van de bijeenkomst vond. Ik vond het fascinerend en riep vol enthousiasme: “Nog een keertje! Nog een keertje!”

Echte buren

Zaterdag is het burendag. Met een beetje geluk hangt je buurt vol met
slingers, zijn er allemaal leuke spelletjes en heb je aan het einde
van de dag een gezellige buurtknoei met verbrande worstjes. Prima
initiatief van Douwe Egberts en het Oranje Fonds. Leer je de buren
eens wat beter kennen. Altijd handig; kun je de babyfoon eens van
elkaar overnemen, boodschapje doen als de oude buurvrouw ziek is of
elkaar gewoon even gedag zeggen. Want er zijn buurten in Nederland
waar de buren elkaar niet kennen. Dan is het altijd maar weer de vraag
wat je aan ze hebt.

Zo niet in de Rotterdamse wijk Charlois. Afgelopen
zondag ontstond er brand in een woning op de tweede verdieping. De
vrouw des huizes had inmiddels haar kinderen van bed gelicht en stond
voor het raam. Er was nog maar één mogelijkheid om te ontsnappen.
Springen. Van vijf meter hoogte. Maar ja, dat overleef je niet.
Godzijdank had ze goede buren. Die hadden de brand gezien, haar
schreeuw om hulp gehoord en haalden direct het matras en het dekbed
van hun eigen bed. Het dekbed werd met vier man vastgehouden en diende
als opvangnetje. En toen gooide moeders heldhaftig haar kinderen uit
het raam. Expres, om haar kinderen te redden. Wat een heldin! En wat
een geweldige buren die direct in actie komen. Zij verdienen de
hoofdprijs van Burendag 2009!

Dat is pas Lef!

Je bent veertig en begint een eigen bedrijf. Zoals zoveel anderen. Je schrijft teksten, redigeert en begeleidt projecten. En daar zoek je dan een goede naam bij. Eentje die bij je past en die ook nog lekker bekt. Maar ook een naam die er nog niet is. Een helse zoektocht omdat alle leuke, lekkere en goede namen al lijken te bestaan. Ik wil iets met lef en opeens roept manlief vanuit de keuken; “Wel lef hé om iets met letters te gaan doen”. Dank je schat, de naam is geboren; Lef met Letters. Het voelt goed, het is toch ook best spannend om na een lange loopbaan bij diverse werkgevers voor jezelf te beginnen. Geen pensioenopbouw meer, geen werk, geen inkomen maar wel drie kinderen waar je goed voor wilt zorgen. Lef dus en doorzettingsvermogen. Zo voelt dat voor mij nog steeds.

Totdat ik gisterenavond naar het Journaal keek. De sudanese journaliste Lubna Hussein gaat de gevangenis in omdat ze in het openbaar een broek droeg. De rechtbank veroordeelde de vrouw tot een boete van zo’n 150 euro, of een celstraf van een maand. Eigenlijk had Hussein, net als de andere vrouwen die ook een broek droegen, veertig zweepslagen moeten hebben. Maar Hussein werkte bij de Verenigde Naties en dan ben je onschendbaar. Hussein kon dus helemaal geen straf krijgen. Maar Hussein heeft lef. Heel veel lef! Ze wil gewoon een broek dragen en wil hier ook voor vechten. Dus nam ze ontslag. En nu heeft de rechter besloten tot een geldboete of een maand gevangenisstraf. Hussein maakt een statement en kiest ervoor om haar celstraf uit te zitten. Wat een lef om je eigen leven zo in de strijd te gooien voor een hoger doel. Mijn lef valt daarbij in het niet!