Onthaast u

Nog een paar dagen en dan ga ik genieten van een paar vrije dagen. Met de hele familie naar Terschelling. Fietsen, op blote voeten door het zand lopen en uitwaaien. Vooral dat laatste! Ik ben ontzettend druk geweest de afgelopen tijd. Een aantal grote projecten en veel kleine klusjes. Je hoort me niet klagen hoor! Ik vind het heerlijk om hard te werken. Vooral als de resultaten goed zijn. Maar soms verlang ik even naar een vrije dag. Omdat ik het gevoel heb dat ik alleen maar werk. Overdag in de studio en ’s avonds thuis. Alsof er geen privéleven meer bestaat. Manlief fluit me regelmatig terug. Ik weet het; hij heeft gelijk. Maar toch. Er moeten nog zoveel dingen af. En het is allemaal leuk! Loslaten schijnt een gave te zijn. Misschien toch maar eens gaan ontwikkelen.

Meestal ben ik erg relaxed. Maar soms gaat het fout. Zoals gisteren. Ik stuurde een fotograaf op pad om foto’s te maken van een klas die een rondleiding kregen op een landgoed. De zon scheen en ik was in mijn nopjes. Mooi licht voor het maken van foto’s. Maar hoe anders liep het. Halverwege de ochtend gaat de telefoon. Paul, de fotograaf aan de lijn. Het landgoed was prachtig, maar de kinderen ontbraken. Ze hadden geen vervoer kunnen krijgen en op het laatste moment afgezegd. Ik kon mijn woede met moeite inhouden. Vond het natuurlijk ook erg vervelend voor hem. Duizendmaal excuses aanbieden, terwijl je er eigenlijk niets aan kunt doen. Weg goed humeur.

’s Middags krijg ik ineens een mailtje van Paul. Met een bijlage. En een toepasselijke foto. Geschoten op het landgoed. Ik moest lachen en begreep dat Paul gelijk had. Sommige dingen gebeuren. Die heb je niet in de hand. Dat moet je loslaten. Moet ik toch eens proberen. Terwijl ik dit denk zie ik buiten de zon schijnen.
Ineens besef ik wat ik vandaag ga doen. Niets! En dus zit ik nu buiten op een bankje in mijn tuin. Even alles loslaten. Misschien is het toch te leren?!

Spatiespotter of spatiesukkel

In het Nederlands schrijf je samenstellingen aan elkaar. Maar steeds vaker komt er een spatie tussen. Onterecht. Vandaag ontdekte ik het boekje ‘Weg om legging’ met hilarische voorbeelden van dit onjuiste taalgebruik. Wat dacht je van ‘konijnen bouten in pruimensaus’. Of ‘drie jarige paarden te koop’.

Bij het boekje hoort ook een website, http://www.spatiegebruik.nl/. En daar kun je nu een hele leuke test doen om erachter te komen of je een spatiespotter of een spatiesukkel bent. Geestige en hilarische voorbeelden. En natuurlijk instinkers. Ik blijk een spatiespotter te zijn, hoewel ik me daar nooit zo van bewust ben geweest. Ik neem de proef op de som en bekijk de drie huis-aan-huisfolders die een uurtje geleden op de mat werden gegooid.

De eerste folder is de Buiten Kans van de Welkoop. Jammer, er zit geen fout in. Terwijl er toch woorden als vierkantemetertuin, hogedrukreiniger en slangenwagen in staan. Dan naar de Hans Textiel. Jawel, de spatiespotter in mij ontdekt er twee; dames ondergoed en spaar aktie (oeps Hans, je maakt ook een letterfout). De laatste folder is van La Place. Daar kun je voor een klein prijsje een lekkere muesli bol kopen. Oké, de voorbeelden zijn niet grappig, maar ik heb er wel lol in. Heb ik misschien een nieuwe hobby ontdekt?

Nieuwsgierig naar wat voor spatietype jij bent? Doe dan de spatietoets. Laat me weten wie je bent.

Leef super!

Drie weken geleden ging plotseling de telefoon. Of we interesse hadden om mee te doen aan een pitch voor Super de Boer. We, dat zijn Studio Veer van Veronique van Campen en Lef met Letters , mijn eigen bureau. We hebben een hekel aan pitches. Het kost enorm veel tijd, je krijgt er niets voor en negen van de tien keer loopt het anders dan je hoopt. Maar deze pitch is wel erg interessant. Het is kort dag en de dames van Super de Boer willen eigenlijk diezelfde dag al langskomen. We kijken elkaar aan en zeggen volmondig: “Doen!”.

Het is namelijk een zeer interessante pitch. Het gaat om het maken van een maandelijkse folder/magazine van 32 pagina’s en de verdiensten zijn niet slecht. Nadat de Super de Boer dames alles over het concept verteld hebben, gaan we direct aan de slag. We knippen, plakken en scheuren en binnen twee dagen hebben we een waanzinnig concept bedacht!

Voor het uitwerken ervan hebben we nog vijf dagen. Veel te weinig om eigenlijk iets heel goeds neer te zetten, maar het lukt! De ochtend van presenteren zijn we bloednerveus. Het is toch iedere keer weer alsof je een pasgeboren kindje moet weggeven. De presentatie gaat goed, de Super de Boer dames zijn enthousiast. We worden geprezen en de dames zijn lichtelijk verbaasd omdat we in zo’n korte tijd zo het Super de Boer gevoel over hebben weten te brengen. Salesgericht, met humor, een kwinkslag en veel vrolijkheid. Supertrots zijn we!

Niet alleen op wat we hebben neergelegd, maar ook op wat we samen hebben gedaan. Onder zo’n hoge tijdsdruk zo lekker kunnen samenwerken, elkaar zo goed aan kunnen vullen en aan een half woord genoeg hebben. Dat in ieder geval al winst.

Maar we willen meer. Veel meer. En dus begint het lange wachten. Dat is natuurlijk altijd zo met een pitch. Ze komen er bij Super de Boer niet uit; een concept is afgevallen en we zitten nog in de race. Maar dan weten we het al; dit gaat het niet meer worden. Ons gevoel is juist; afgelopen week kregen we het verlossende telefoontje. We zijn een goede tweede, maar de hoge heren gaan uiteindelijk toch voor een meer reclame-achtige folder. Op safe dus.

En wij? Wij balen, zijn teleurgesteld omdat dit zo’n mooi concept is. Wat het is? Dat houden we nog even geheim. Op dit moment broeden we op andere geïnteresseerden. Dat ze er zijn is zeker. We houden je op de hoogte!