Al nachten word ik zwetend wakker. Mijn hart klopt sneller en ik kijk verschrikt om me heen. Hoor ik daar nog een paard briesen? Zie ik daar nog zo’n hengst op hoge snelheid en in galop recht op me af komen? Gelukkig, deze keer is het een droom. Ik sta niet in een weiland met allemaal paarden die aan me willen snuffelen. Nog niet, maar morgen wel.
Dan ga ik paarden knuffelen. Een nieuw soort coaching. Ik ben, samen met een aantal vrienden uitgenodigd door een vriendin die samenwerkt met een paardenvertaler. Ik verzin het niet, het is een serieus beroep.
Die paardenvertaler observeert en geeft feedback. Morgen moeten we de dieren aaien en knuffelen. Getsie; van die harige harde haren waarvan je handen enorm gaan stinken. Misschien moet ik wel een staart invlechten. Dat lukt al niet eens bij mijn dochters, laat staan bij een paard. En het idee dat ‘ie dan ineens moet poepen en dat mijn hele handen onder zitten……….
Maar ja, de manier waarop het paard op jou reageert, schijnt iets over je houding te zeggen. De kans dat het dier direct bij me wegloopt is groot. Ben ik er wel in een keer vanaf. Of zal de paardenvertaler dan zeggen, dat ik het dier een echte kans moet geven. Dat ik moet doorzetten, dat ik echt contact moet gaan maken, dat ik het paard moet motiveren?
Geen idee, morgen weet ik het. Nog een nachtje zwetend wakker worden en daarna is het allemaal voorbij. Gelukkig gaan we na het paarden knuffelen lekker eten. Zou er paardenbiefstuk op het menu staan?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten