Het begon allemaal maandag 24 januari en we hadden er ontzettend veel zin in. Het weekend ervoor waren we er al druk mee bezig. Opruimen, weggooien, boeken in dozen en speelgoed uitzoeken. Wat bewaren we wel en wat gooien we weg. Jurken en jassen die ik tien jaar zorgvuldig bewaard had, gingen direct naar de retourboer en ook mijn studiepapers gingen in de weggooidoos. Streng, heel streng beoordeelden we alle spullen die we in de loop van tien jaar op de zolder een plekje hadden gegeven.
Stampvol en onoverzichtelijk was de zolder. Je kon er je kont niet keren, maar daar kwam nu eindelijk verandering in. Want die 24ste januari, ’s morgens om acht uur, stond buurman de klusjesman voor de deur om te beginnen met de renovatie. Het hele huis kreeg een flinke opknapbeurt en voor oude rotzooi was geen plaats meer.
We zijn zes weken verder. Buurman de klusjesman heeft inmiddels de sleutel van het huis en begroet ons iedere ochtend met een ‘wat wordt het hier mooi!’. Ik knik nog steeds instemmend, maar mijn enthousiasme taant met de dag. Ok, de zolder en het trappenhuis zijn klaar en heel erg mooi. Het is lekker opgeruimd en ziet er fris en strak uit.
Maar nu buurman de klusjesman met de woonkamer bezig is, begin ik het ook een beetje zat te worden. Die mooie zolder staat nu vol met spullen uit de woonkamer. Ik kan nergens bij en heb nergens meer mijn eigen plek. Wonen doen we in de slaapkamer. We eten op bed, kijken er tv en nemen er onze borrel. Omdat de verwarming niet werkt, lig ik ’s avonds met de laptop onder het dekbed.
Nog twee weken en dan ben ik weer een gelukkig mens. Natuurlijk omdat het allemaal heel mooi wordt, maar vooral omdat ik dan weer mijn eigen plek heb. Met een eigen bed waar ik geen pizzaresten, verkruimelde popcorn en koekkruimels die vastplakken aan de gemorste cola tegenkom.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten