Dat is pas Lef!

Je bent veertig en begint een eigen bedrijf. Zoals zoveel anderen. Je schrijft teksten, redigeert en begeleidt projecten. En daar zoek je dan een goede naam bij. Eentje die bij je past en die ook nog lekker bekt. Maar ook een naam die er nog niet is. Een helse zoektocht omdat alle leuke, lekkere en goede namen al lijken te bestaan. Ik wil iets met lef en opeens roept manlief vanuit de keuken; “Wel lef hé om iets met letters te gaan doen”. Dank je schat, de naam is geboren; Lef met Letters. Het voelt goed, het is toch ook best spannend om na een lange loopbaan bij diverse werkgevers voor jezelf te beginnen. Geen pensioenopbouw meer, geen werk, geen inkomen maar wel drie kinderen waar je goed voor wilt zorgen. Lef dus en doorzettingsvermogen. Zo voelt dat voor mij nog steeds.

Totdat ik gisterenavond naar het Journaal keek. De sudanese journaliste Lubna Hussein gaat de gevangenis in omdat ze in het openbaar een broek droeg. De rechtbank veroordeelde de vrouw tot een boete van zo’n 150 euro, of een celstraf van een maand. Eigenlijk had Hussein, net als de andere vrouwen die ook een broek droegen, veertig zweepslagen moeten hebben. Maar Hussein werkte bij de Verenigde Naties en dan ben je onschendbaar. Hussein kon dus helemaal geen straf krijgen. Maar Hussein heeft lef. Heel veel lef! Ze wil gewoon een broek dragen en wil hier ook voor vechten. Dus nam ze ontslag. En nu heeft de rechter besloten tot een geldboete of een maand gevangenisstraf. Hussein maakt een statement en kiest ervoor om haar celstraf uit te zitten. Wat een lef om je eigen leven zo in de strijd te gooien voor een hoger doel. Mijn lef valt daarbij in het niet!