Afgelopen week waren mijn schoonouders 55 jaar getrouwd. Reden voor een feestje. Dochter van zes kon het gewoon niet geloven. ‘Maar dan zijn ze toch echt heel erg oud?’ riep ze de hele week. En ineens is ze erg geïnteresseerd in leeftijden en alles is veel ouder dan ze dacht. Eigenlijk wel logisch dat opa en oma oud zijn; ze hebben veel rimpels en lopen ook niet meer zo hard.
Hoe oud ik eigenlijk ben, vraagt ze.
‘Vierenveertig’, antwoord ik eerlijk.
'En papa dan?’
‘Vijfenveertig.’
‘Goh’, zegt ze, ‘die ziet er echt uit als vierenvijftig.’
‘Hoe kom je daar nou bij’, roep ik onthutst. ‘Iedereen vind dat papa er altijd zo jong uit ziet.’
Maar hoe ik hem ook verdedig, het heeft geen zin. Trouwens, ik moet er zelf ook aan geloven; ik heb rimpels en krijg grijze haren, dus weet ik wel zeker dat ik pas vierenveertig ben?
Tijdens het feest zelf hoor ik haar er niet meer over. Totdat we ’s avonds in het restaurant zitten en ze een gesprek tussen mij en haar tante en oom opvangt. Tante blijkt volgend jaar vijftig te worden, weer zo’n magisch getal. En oom wordt dan zeventig. ‘Dat klopt ook wel’, zegt dochter eigenwijs ‘want zijn haren zijn wel heel erg mooi wit.’
Ineens draait mijn twaalfjarige zoon zich om en kijkt op een wat vreemde en verbazende manier naar zijn oom en tante. Alsof hij ze voor het eerst echt ziet. Hij knippert even met zijn ogen en beseft ineens dat het leeftijdsverschil best groot is. ‘Maar mam’, fluistert hij, ‘is dat niet een beetje gek? Want dan zou ik bijvoorbeeld 21 zijn en verkering hebben met een peuter van één?'
Lachend kijkt hij me aan. Het is misschien een beetje gek, maar ja, dat zijn oom en tante toch ook. ‘Als ze maar lief zijn, voor ons en voor elkaar!’ roept onze middelste. Je hoort haar niet zo vaak, maar als ze iets zegt is het altijd raak.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten