Kemkers-momentje

Heerlijk die voorjaarsvakantie van de kinderen. En lastig omdat je zelf niet alle dagen vrij kunt nemen. Maar toch; we slapen een beetje uit, blijven langer in pyama en voor ik het weet is het al weer elf uur. Ik probeer deze week thuis te werken, maar dat lukt toch niet echt. Want de jongste weet me te vinden op zolder en komt een appeltje vragen. Een uurtje later komen andere dochter en zoon de kamer binnengestormd. Ze hebben echt een fántástische camping voor de zomervakantie gevonden en ik moet nú komen kijken. Agggggghhhhh. Allemaal heel gezellig, maar ik zit wel met een aantal deadlines deze week. En dus gooi ik het na bijna een week over een andere boeg. Ik besluit op mijn vrije vrijdag naar de studio te gaan om in alle rust drie artikelen en nog wat achterstallig werk af te ronden. Heerlijk om even goed door te kunnen werken!

Dan staat ineens vriendin grafisch ontwerper op de stoep. ‘Wat doe jij hier?’, vraag ik verbaasd. Ze is normaal nooit op vrijdag in de studio te vinden. ‘We hebben een afspraak, daar kom ik speciaal voor, dat weet je toch?’ zegt ze ietwat pinnig. Ik kijk haar aan, terwijl ik het ineens erg warm krijg en ik voel mijn gezicht langzaam rood worden. We hadden inderdaad een afspraak met een jonge fotograaf, maar deze bleek ineens niet te kunnen. Vergeten aan vriendin door te geven. Even wil ik me verontschuldigen, maar dan denk ik ineens aan Kemkers, die zijn pupil Sven de verkeerde bocht instuurde. Hij was direct eerlijk, geen enkel excuus. Dit is mijn Kermkers-moment, ik vertel vriendin dat ik domweg vergeten ben haar in te lichten. Rot voor haar, stom van mij, maar niks meer aan te doen. Vriendin kijkt even heel ongelukkig en neemt dan plaats achter haar bureau. ‘Hou ik in ieder geval tijd over voor andere dingen’ zegt ze en gaat direct aan het werk. En ik? Ik zit tegenover haar en voel me schuldig. Totdat ze even later over haar beeldscherm kijkt en we beiden ontzettend in de lach schieten. Ze vat het sportief op en ik kan straks met een goed gevoel het weekend in!