Juffen, meester en de taal

De HBO-raad vindt dat pabo-studenten meer taal en rekenlessen moeten krijgen. Niet zo gek als je bedenkt dat sommige toekomstige leerkrachten maar één uurtje taal per week krijgen. Vanaf volgend jaar moeten de studenten minimaal vijf uur per week zwoegen op persoonsvormen, gezegden, bijvoeglijke naamwoorden, spelling en stijlvormen.

Terecht? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat de juffen en meesters van mijn kinderen regelmatig d/t fouten maken. Op het bord én in het rapport. Ook de mails zijn vrijwel nooit foutloos. En dat vind ik wel erg. Hoe lief, leuk, aardig en deskundig de leerkrachten ook zijn. Ik baal er van dat een werkstuk van dochterlief niet gecontroleerd wordt op spel- en stijlfouten. Onlangs sprak ik de juf hier op aan. Haar antwoord was duidelijk en niet voor discussie vatbaar. “Het gaat hier om de inhoud, verder is het niet belangrijk.” Een bevriende tekstschrijver die erbij stond begon spontaan te hyperventileren.

Maar het kan nog erger. Zoonlief zit inmiddels in de brugklas. Na zes weken hadden we een gesprek met de mentor. Ik sprak mijn verbazing uit over de methode Nederlands die wel heel simplistisch leek. Over wanneer je d/t gebruikt, wat de persoonsvorm is en wat het gezegde is. Eenvoudige basisschoolstof. De uitleg van de mentor was onthutsend: “Voor de meeste kinderen is deze stof totaal nieuw. Het spijt me. Ik had het ook graag anders gezien.” Mijn mond viel open, maar ik begrijp nu wat ik toen niet begreep. Met maar een taaluurtje per week krijgen aanstaande juffen en meesters de taal onvoldoende onder de knie.

Prima idee van de HBO-raad om de taallessen op te schroeven. Voordat je voor de klas mag staan, moet je straks eerst een toets maken. Als je zakt, mag je geen lesgeven. Ik voorzie een probleem; er komt de komende jaren een enorm tekort aan juffen en meesters. Daarom zal ik mijn mond houden. Ook al staat er op het bord: Wie versierd de klas en wil slingers ophangen? En ook al schrijft de juf in het rapport: “Ze wilt graag spelen”.