Het was een aardig gesprek. Met twee mannen. Ze hadden een degelijk en best wel saai bedrijf. Daar vertelden ze het een en ander over. Rustig, beheerst en zichtbaar alert op hun woordkeuze. Het ging over kwaliteit, betrokkenheid, het onderscheidende vermogen en de professionaliteit van hun medewerkers. En hun drang om nieuwe producten te ontwikkelen. Dat was niet makkelijk in hun branche. Maar het was ze gelukt. Ze hadden iets nieuws, iets unieks ontwikkeld.
Enthousiast vertelden ze hun verhaal. Hun ogen glommen, ze struikelden bijna over hun woorden en vulden elkaar lachend aan. Met drukke handgebaren onderstreepten ze hoe leuk het was om een nieuw product te ontwikkelen. En hoe hilarisch de testfase was geweest.
Geboeid luisterde ik naar een verhaal dat leek op een spannend jongensboek. Hier zat een leuk artikel in. Tevreden ging ik even later naar de studio om het artikel te schrijven. Al schrijvend bedacht ik me hoe leuk die mannen eigenlijk waren. Ze hadden iets kwajongensachtig.
De volgende dag leverde ik mijn artikel in. Ik was tevreden, maar helaas, de mannen vonden het artikel minder. Een te hoog cowboygehalte, was hun reactie. De uitvinding van het nieuwe product was slechts een niche in de markt. Wel een bijzondere, maar niet iets om de aandacht op te vestigen. Ze wilden vooral een serieuze indruk achterlaten en het artikel moest dan ook gaan over ‘de hoogstaande kwalitatieve dienstverlening waarbij we innoverend zijn en nieuwe concepten creëren’.
Bleken die kwajongensachtige mannen ineens toch heel saaie degelijke veertigers te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten