Thinktank, een ondernemersvereniging uit Utrecht bestaat morgen twintig jaar. Reden voor een feestje. Het belooft morgenavond een gezellige en vrolijke boel te worden. Met als klap op de vuurpijl; de uitreiking van het lustrumboek.
Maanden geleden boden vriendin en ik aan om het lustrumboek te maken. Een smoelenboek waarin allerlei serieuze, grappige en interessante informatie over persoon en bedrijf te vinden is. Samen met een journalist gingen we aan de slag. Vriendin is vormgever en werkt in dezelfde studio. We bedachten leuke vragen en een prachtige vormgeving. Een fotograaf, lid van het netwerk, zou iedereen op de foto zetten. Appeltje, eitje, dachten we.
Maar hoe anders liep het. Niet iedereen wilde meewerken. Sommige vragen waren te persoonlijk en te intiem. Dus gooiden we die vragen eruit. De fotograaf zeulde maandenlang met zijn spullen om van iedereen een mooi portret te maken. Toch ontbraken bij de eindredactie nog steeds een aantal portretten. Lossen we op met een mooi silhouet, geschikt voor dames en heren.
Ondertussen was journaliste zo goed als afgehaakt, ze kreeg een prachtige baan en had geen tijd meer. Niet erg, gewoon nog een tandje harder werken om de deadlines te halen. Vriendin zat ondertussen in haar maag met de foto’s; verkeerde resoluties en rare waas.
Maar we haalden de deadline. Klus geklaard. Dachten we. Totdat we de drukproef zagen. Ik kreeg het helemaal warm en ook bij vriendin ontstonden spontaan rode vlekken in de nek. De foto’s zagen er heel vreemd uit; alsof iedereen melaats was.
Dan maar alles omzetten in zwart-wit en opnieuw naar de drukker voor een proef. Dit keer ziet alles er perfect uit! Opgelucht haalde vriendin en ik adem. Het was een enorme klus, maar het resultaat zou overweldigend zijn: een knallend rood omslag, mooie foto’s en verrassende ondernemersverhalen.
Vanochtend kwamen de dozen van de drukker. Gretig open ik een doos. Nieuwsgierig bekijk ik mijn eigen pagina en lees: ‘Een goede vertaling verbindt mensen en opent werelden’. Heb ik dat echt gezegd? Ik kijk nog eens goed en ontdek dat de drukker vier pagina’s heeft verwisseld. Snel rits ik de andere dozen open. Helaas, de hele oplage is fout. Vriendin kijkt wanhopig. We hebben nog precies vierentwintig uur voordat het lustrumboek overhandigd wordt. Maar of de drukker dat gaat redden?
Maanden geleden boden vriendin en ik aan om het lustrumboek te maken. Een smoelenboek waarin allerlei serieuze, grappige en interessante informatie over persoon en bedrijf te vinden is. Samen met een journalist gingen we aan de slag. Vriendin is vormgever en werkt in dezelfde studio. We bedachten leuke vragen en een prachtige vormgeving. Een fotograaf, lid van het netwerk, zou iedereen op de foto zetten. Appeltje, eitje, dachten we.
Maar hoe anders liep het. Niet iedereen wilde meewerken. Sommige vragen waren te persoonlijk en te intiem. Dus gooiden we die vragen eruit. De fotograaf zeulde maandenlang met zijn spullen om van iedereen een mooi portret te maken. Toch ontbraken bij de eindredactie nog steeds een aantal portretten. Lossen we op met een mooi silhouet, geschikt voor dames en heren.
Ondertussen was journaliste zo goed als afgehaakt, ze kreeg een prachtige baan en had geen tijd meer. Niet erg, gewoon nog een tandje harder werken om de deadlines te halen. Vriendin zat ondertussen in haar maag met de foto’s; verkeerde resoluties en rare waas.
Maar we haalden de deadline. Klus geklaard. Dachten we. Totdat we de drukproef zagen. Ik kreeg het helemaal warm en ook bij vriendin ontstonden spontaan rode vlekken in de nek. De foto’s zagen er heel vreemd uit; alsof iedereen melaats was.
Dan maar alles omzetten in zwart-wit en opnieuw naar de drukker voor een proef. Dit keer ziet alles er perfect uit! Opgelucht haalde vriendin en ik adem. Het was een enorme klus, maar het resultaat zou overweldigend zijn: een knallend rood omslag, mooie foto’s en verrassende ondernemersverhalen.
Vanochtend kwamen de dozen van de drukker. Gretig open ik een doos. Nieuwsgierig bekijk ik mijn eigen pagina en lees: ‘Een goede vertaling verbindt mensen en opent werelden’. Heb ik dat echt gezegd? Ik kijk nog eens goed en ontdek dat de drukker vier pagina’s heeft verwisseld. Snel rits ik de andere dozen open. Helaas, de hele oplage is fout. Vriendin kijkt wanhopig. We hebben nog precies vierentwintig uur voordat het lustrumboek overhandigd wordt. Maar of de drukker dat gaat redden?
Hi Joke,
BeantwoordenVerwijderenHet bleek een foutje bij de binder te zijn. Het feest begon om vier uur en om half vier stonden we bij de drukker. Met dozen nieuwe boeken. Eind goed, al goed!
En iedereen was erg blij met het boek. Is ook mooi geworden!