Bijzondere ontmoeting

Soms zijn er momenten dat je tijdens een gesprek boos, ontroerd en verward raakt. En dat allemaal tegelijkertijd. Ik had het gisteren. Tijdens een lunch met een opdrachtgever. We hebben samen een prachtige brochure gemaakt over inclusie. Inclusie? Ja, had ik ook nog nooit van gehoord. Gaat erom dat iedereen recht heeft op hetzelfde onderwijs, binnen hetzelfde systeem. Kort gezegd; alle kinderen met een verstandelijke of lichamelijke beperking moeten naar het reguliere onderwijs kunnen. Een prachtig streven waar heel veel haken en ogen aan zitten. Onze brochure ‘De droom van Down’, over kinderen met een downsyndroom is naar alle basisscholen gestuurd en kreeg veel media-aandacht, o.a in Trouw. En veel positieve reacties uit het onderwijsveld. Vandaar dat de opdrachtgever nu materialen wil ontwikkelen voor het voortgezet onderwijs.

Insteek van de lunch was brainstormen over mogelijke middelen. Alles werd besproken; van filmpjes tot lezingen en van doe-opdrachten tot discussievragen. Nog steeds niets aan de hand. Behalve dan dat het gezelschap, voor mij in ieder geval, buitengewoon bijzonder was. Ik was in discussie met een vrouw die vastgebonden in de rolstoel zat, bijna niet kon praten en zichzelf regelmatig verwond. Naast haar zat een jongen, ook in een rolstoel. Hij had een hersenbeschadiging en was erg adrem en geestig. Verder was er nog een meisje en een meneer, beiden met een verstandelijke beperking.

Zij waren, met hun begeleiders, ook voor de lunch uitgenodigd. En zij lieten ons zien dat ze allemaal een bijzondere kwaliteit hadden. Gedrevenheid, doorzettingsvermogen, humor en intelligentie. Het was er allemaal. Maar waarom was ik dan zo verward en boos? Omdat ik niet op deze lunch voorbereid was. Omdat ik me ongemakkelijk voelde. Omdat ik zelf ook heel snel een vooroordeel heb tegen mensen die gehandicapt zijn en die hun lunch niet normaal kunnen nuttigen. Volstrekt onzinnig natuurlijk, maar ja, ik heb in mijn dagelijkse leven niets met mensen met een beperking te maken. Ik ben het simpelweg niet gewend.

De ontroering en bewondering was er voor de begeleiders, de gehandicapten en de opdrachtgever die niet opgeven, die doorgaan en hopen dat hun droom ooit werkelijkheid zal worden.