Rood, roder, roodst

Gisteren was het dan eindelijk zover. In mei waren de kaarten al gekocht en werden de dagen afgeteld. Dochterlief werd met de dag nerveuzer. Terecht, want je idolen zie je niet iedere dag.

Strontzenuwachtig en met rode wangen van de koorts reden we gisteren naar Arnhem. Op weg naar het concert van Nick en Simon. Ik ben helemaal geen fan van de twee jongens die zich gedragen als ideale schoonzonen. Zij wel. Haar kamer hangt vol met posters waarop de jongens zwoel de camera in kijken.

De dresscode was rood en die koortswangen van dochterlief kleurden er prachtig bij. Twee uur voordat het concert begon zaten we in de zaal en de spanning bij dochterlief liep hoog op. Maar na twee keer plassen en een zoveelste paracetamol om de koorts te drukken was het zover; de jongens kwamen, enigszins bescheiden, het podium op.

Eerlijk is eerlijk, ik heb genoten. Vooral van mijn dochter die alle liedjes meezong. De koorts leek verdwenen en drie uur lang straalde ze en zonder dat ze er zelf erg in had stond ze ineens vooraan. Ze kon haar idolen bijna aanraken! Na afloop stonden de rode konen nog steeds op haar wangen. Van opwinding.

Vandaag wilde iedereen natuurlijk foto’s zien. We hebben er een paar gemaakt, toen was de batterij van de camera op. En met het schaamrood op mijn kaken, moet ik bekennen dat ik geen idee heb waar het kabeltje is.......